Direct na de eerste Sabbat na Pesach, begint men met tellen van de 50 dagen tot Shavuot, het vierde feest. Een feest dat met verschillende benamingen genoemd wordt in de Bijbel, dag der eerstelingen, feest der weken, Wekenfeest. 50 betekent in het Grieks ‘Pentekoste’ Pinksteren, en komt in het eerste testament al veelvuldig voor. Het is dus geen nieuw woord wat exclusief voor de ‘christenen’ zou zijn die toen tot geloof kwamen en de gemeente vormden (handelingen 2). Leviticus 23:15-16 “U moet dan vanaf de dag na de sabbat gaan tellen, vanaf de dag dat u de schoof van het beweegoffer gebracht hebt. Zeven volle weken zullen het zijn. Tot de dag na de zevende sabbat moet u vijftig dagen tellen. Dan moet u de HEERE een nieuw graanoffer aanbieden.” Exodus 34:22a “Ook moet u voor uzelf het Wekenfeest houden, dat is het feest bij de eerste vruchten van de tarweoogst; en ook het Feest van de inzameling, bij de jaarwisseling.”
Het viel na de eerste gerstoogst (beweegoffer op de dag na de achtste dag van de week van de eerste wekelijkse sabbat in de week van ongezuurde broden) en na de eerste tarweoogst (50 dagen later). Beide keren werden de eerstelingen aangeboden. Door een oogstfeest, gaven de Israëlieten blijk van hun dankbaarheid aan God. Ter gelegenheid van dit feest wordt het Bijbelboek Ruth gelezen, aangezien die geschiedenis zich afspeelt in de oogsttijd.
Ruth 2:23 “Zo bleef zij dicht bij de meisjes van Boaz om aren te rapen, tot de gersteoogst en de tarweoogst voorbij waren. En zij bleef bij haar schoonmoeder.”
Leviticus 23:22 “Wanneer u de oogst van uw land binnenhaalt, mag u de rand van uw akker bij het binnenhalen van uw oogst niet helemaal afmaaien, en wat van uw oogst is blijven liggen, mag u niet oprapen. U moet het laten liggen voor de arme en de vreemdeling. Ik ben de HEERE, uw God.”
Later in de geschiedenis werd er een extra betekenis aan dit feest toegevoegd, namelijk het ontvangen van de wet op de berg Horeb. Joodse traditie zegt dat 50 dagen na de uittocht, dat wil zeggen 7 volle weken later, het volk aan kwam bij de Horeb. Dit is niet helemaal vast te stellen. Volgens Exodus 19:1-3 “In de derde maand, op dezelfde dag dat de Israëlieten uit het land Egypte waren vertrokken, kwamen zij in de woestijn Sinaï. Zij braken op vanuit Rafidim, kwamen in de woestijn Sinaï en sloegen hun kamp op in de woestijn. Israël sloeg daar zijn kamp op tegenover de berg. Toen klom Mozes omhoog, naar God. De HEERE riep hem vanaf de berg: Zo moet u tegen het huis van Jacob zeggen en de Israëlieten verkondigen.” Het volk trok de 15e Nisan (volle maan) Egypte uit, de derde nieuwemaansviering valt dan op de 1ste Sivan, dat is 6 weken en drie dagen later (45 dagen). In de daarop volgende dagen klimt Mozes twee keer de berg op. Bij de tweede keer krijgt hij te horen dat God op de derde dag zal neerdalen.
Exodus 19:10-11 “En de HEERE zei tegen Mozes: ga naar het volk toe, en heilig hen vandaag en morgen, en laten zij hun kleren wassen en over drie dagen gereed zijn. Op de derde dag zal de HEERE namelijk voor de ogen van heel het volk neerdalen op de berg Sinaï.”
Dat zou dan op 48 dagen uitkomen. Het kan zijn dat Mozes de eerste keer in twee dagen omhoog en omlaag ging, maar dat staat er niet. Er zijn zoveel meningen en best mooie verbindingen, maar je moet altijd oppassen om er niets iets van te maken wat er niet staat. Het blijft gewoon een offerfeest met daarin prachtige verwijzingen en mooie linken met de Tora en het tweede testament. Een offerfeest met dankbaarheid voor de stoffelijke zegen van de oogst en de geestelijke zegen van de Tora. Er zijn veel parallellen tussen het feest van de eerstelingen en Pinksteren. Er zijn verwijzingen, met betrekking tot de eerstelingen, in het tweede testament. Hierin mogen we de compleetheid van Gods woord bevestigd zien. Pas op voor de te snelle conclusie dat het Wekenfeest gezien kan worden als een feest van het ontvangen van de Tora; en dat Pinksteren het feest is van het ontvangen van de Heilige geest. Op het Wekenfeest ontving het volk de Tora en op Pinksteren ontvingen ze Heilige Geest. Daar liggen zeker verbanden en overeenkomsten. Maar bij het instellen van de feesten worden deze elementen niet genoemd en later wordt er niet vermeld dat dit nu de nieuwe feesten zijn. Daarom moeten we de feesten ‘puur’ blijven vieren en daarbij nemen we de vervullingen, die we tegenkomen in Zijn Woord, mee. Zeker als we zien dat Jesjoea hierin verheerlijkt wordt en we de vervulling in Hem zien plaatsvinden. Maar dat neemt het oorspronkelijke feest niet weg; een oogstfeest.
Paralellen tussen het Wekenfeest en Pinksteren:
Wekenfeest -> eerstelingen van de oogst
Pinksteren -> eerstelingen van de Geest
Eerstelingen van Zijn oogst:
Romeinen 8:23 “En dat niet alleen, maar ook wijzelf, die de eerstelingen van de Geest hebben, ook wijzelf zuchten in onszelf, in de verwachting van de aanneming tot kinderen, namelijk de verlossing van ons lichaam.”
Jacobus 1:19 “Overeenkomstig Zijn wil heeft Hij ons gebaard door het Woord van de waarheid, opdat wij in zeker opzicht eerstelingen van Zijn schepselen zouden zijn.”
Wekenfeest -> Vuur, aardbeving en een windvlaag, rond het ontvangen van de Tora waren deze tekenen zichtbaar.
Pinksteren -> Vuur, aardbeving en een windvlaag
Handelingen 2:1-3 “En toen de dag van het Pinksterfeest vervuld werd, waren zij allen eensgezind bijeen. En plotseling kwam er uit de hemel een geluid als van een geweldige windvlaag en dat vervulde heel het huis waar zij zaten. En aan hen werden tongen als van vuur gezien, die zich verdeelden, en het zat op ieder van hen.”
Wekenfeest -> Ontvangen van de Tora op stenen tafelen
Pinksteren -> Ontvangen van de Tora die in ons hart geschreven is.
Wekenfeest -> Verbond met het volk
Pinksteren -> Heidenen mochten er bij horen, uitbreiding van het verbond
Handelingen 2:39 “Want voor u is de belofte en voor uw kinderen en voor allen die veraf zijn, zovelen als de Heere, onze God, ertoe roepen zal.”
Efeze 2:13 “Maar nu, in Christus Jezus, bent u, die voorheen veraf was, door het bloed van Christus dichtbij gekomen.”
